مثل هر روز نبود...

مثل هر روز بود.داشتم به سمت محل برگزاری کلاسها می رفتم.ساعت از 8گذشته بود .دیر شده بود باید با تاکسی خودم را به محل کلاس می رساندم...

مثل همیشه نبود...تاکسی از انتهای خیابان امام رضا(ع)به سمت میدان بسیج در حرکت بود.در تب و تاب و استرس دیر رسیدن بودم که یک صحنه مرا به خود آورد...حرم.

لذت حرکت در مسیری که انتهایش خانه یار است.

چقدر سعادتمندم که توفیق اجباری سلام بر شما را دارم.

پی نوشت:ولی میدونم که خیلی بی معرفتم آقا.شاید علت در نیومدن اسمم تو اعتکاف هم این بی معرفتی من بوده.کلا این روزا حالم اصلا خوش نیست،خودت به دادم برس امام رئوف

درد دل با امام رضا

شب شده بود و دلم دوباره غم گرفته بود

به یاد کرب و بلا برا حرم گرفته بود

داشتم از غصه می مردم به یاد کرب و بلا

گفتم امشب رو میرم زیارت امام رضا

رفتم و رو به ضریح با صفاش زانو زدم

حرفای دلم رو پیش ضامن آهو زدم

گفتم آی امام رضا ،تو رو به حق مادرت

یه نگاه کن به دل سیاه این کبوترت

من غلامتم، تو باید به دلم شاهی کنی

برای زیارت حسین منو راهی کنی

میون درد دلام توی همین حال و هوا

دیدم انگاری نشسته روبروم امام رضا

دیدم آقای غریبم داره گریه میکنه

سر تکون میده ازم داره گلایه میکنه

میگه ای کسی که حال خودتو خوب میدونی

تو که صبح تا شب داری دل منو می سوزونی

با چه رویی اومدی پیش من امام رضا

با چه رویی اومدی میخوای بری کرب و بلا

به حریم ما تا محرم نشی فایده نداره

کربلا بری و آدم نشی فایده نداره

به آقام گفتم  امام رضا،تو رو به حق مادرت

یه نگاه کن به دل سیاه این کبوترت

تا که از صدق و صفا عاشق و مبتلا بشم

اونجوری که تو میخوای زائر کربلا بشم