قرارگاه فرهنگی یک بچه ارزشی

 هــــرکجا صحــــــبت ادب باشد ، نـــــــام اُمّ البنــیــن میان آید

امتـــــحان کرده ام و می گویم ، که دعایش عجــیب می گیرد

پـــــس به ام البــــنین توسل کن ، هر زمانی گــره به کار افتد

آن قَدَر با ادب و خانم هــست ، که خودش را کنـیـز می خواند

خـــــودش و هـــــر چهـــــــار فرزندش ، نوکران قبـیــله ی احمد

بود از اول کنیـــــز خورشـــیدو ، قــــمرش تاهمیشه مـــی تابد

تا که عباس چشـــم خود وا کرد ، دید دور حسین مــی چرخد

از هــــمان بچـــگی قسـم خورده ، که برای حسین مـی میرد

گفـــتم ام البنیـــن دلم پا شد ، دست بر سینه تا بقـیع آمد

گوشه ای در سکـــوت قبرستان ، پرچمی در خیال مــی جنبد

یک ضریحی که نیست،آن گوشــه ، روی آن جای خــالی گنبد

انتهـــــــای رواق رؤیـــــایی ، مــــــادری سنــــــگ قبر کـم دارد

مـــــادری که ضــــــــریح فرزندش ، به تــــمام بهشت مـی ارزد

دل من می دهد گــواهی که ، مرقـــدش این چنین نمـی ماند

مــــــردی از جنــــس نور مــــی آید ، و برایش ضریح مـی سازد

پنــــــــــــج­ره، گنبد و دو گلــــدسته ، با طلــای عیار صد در صد

مادر ساقی است پس صحنش ، علم و مشک آب می خواهد

یک مثلـــــــث ز نور مـــــــــی سازد ، کربلا و مـــــدینه و مشهد

شایـــــد آن روز من نباشم وَ ، مرده باشم کسی چه می داند

تو گواهـــــی بده که ایـــــن نوکر ، تا دم مرگ، از تو دم می زد